Wat is er aan de hand met de ambtenaren van de afdeling Sociaal Domein van de gemeente Hardenberg?
GroenLinks-raadslid Romano Boshove stelde dinsdag aan hun wethouder Linda Verschuur vier vragen over de communicatiefouten die gemaakt waren bij het aanvragen van de energietoeslag. Enkele dagen daarvoor had hij de vragen ook al schriftelijk ingediend. Tijd genoeg dus om een goede beantwoording te mogen verwachten. Maar op geen enkele vraag kreeg hij een bevredigend antwoord. Wel het bekende “daar komen we op terug”. De beste man leek de wanhoop nabij. Het zorgde ervoor dat hij aan het eind van de raadsvergadering nog even cynisch B&W bedankte “voor de duidelijke beantwoording van de vragen”.
Terwijl het niet zo moeilijk is. Boshove stuurt vragen, wethouder geeft vragen aan ambtenaren, ambtenaren zetten puntsgewijs de antwoorden op papier waarna de wethouder tijdens de raadsvergadering mondeling antwoord geeft op de vragen van Boshove. Makkie, piece of cake.
Waarom is dat dan niet gebeurd? Zijn de ambtenaren niet goed genoeg, hebben ze geen politieke antenne, is het een complot om de wethouder weg te werken, zijn ze als een scheepje dat stuurloos ronddobbert in de bestuurszee?
En wat is er aan de hand met de raadsleden als een gast komt inspreken? Afgelopen dinsdag was dat Arend Jan Veurink, voorzitter van HHC. Die moet wel een vreemde indruk hebben gekregen van de raad. Nadat hij zijn verhaal had gedaan wilden wel vijf fracties hem iets vragen. Dat hoort zo, menen ze, want anders mocht die gast eens denken dat niet naar hem of haar is geluisterd. Dus bedenken ze allerlei vragen die ze in veel gevallen beter niet hadden kunnen stellen. En allemaal beginnen ze met “Bedankt voor het inspreken.” Vijf fracties, dus steeds weer bedankt, bedankt, bedankt etc. Misschien beter dat de voorzitter dat 1x doet.
Behalve dat de raadsleden op bovengenoemde manier willen laten weten dat ze er nog zijn, doen ze dat ook via de krant. Via weekblad De Toren bijvoorbeeld. Nou dacht ik altijd dat veel kranten moeite hebben om financieel het hoofd boven water te houden. Zo niet weekblad De Toren. Het gaat blijkbaar zó crescendo dat voor reclameverhalen niet meer betaald hoeft te worden. Al enkele weken staan in de krant artikelen over zaken die in de gemeenteraad spelen, maar er staat niet bij dat het een advertorial is. Terwijl het onmiskenbaar artikelen zijn van de hand van een raadslid of sympathisant van Doen’22, de nieuwe politieke partij van Piet-Cees van der Wel en Erik Volkers. Hoe je dat kunt zien? Als de ene week in een artikel 5x de naam Doen’22 wordt genoemd en de volgende week zelfs 10x, dan moet het wel een reclameverhaal zijn, want zelfs de slechtste journalist zou zoiets niet kunnen schrijven. Dat is de Kracht van Gewoon Doen, zullen de doeners van Doen’22 bedacht hebben. Maar voortaan moeten die artikelen toch maar met een korreltje zout worden genomen vanwege de overvloed aan reclame.