Herhaling is de kracht van de reclame, probeert men ons duidelijk te maken. Zal wel zo zijn, maar hoe zit dat met herhaling van een reclame-concept? Ontkracht dat niet de boel? Shell had enige tijd geleden voor flink wat pegels een beroemd fotomodel ingehuurd, om er één straaltje olie over heen te laten lopen. Momenteel probeert een champagnemerk hetzelfde te laten zien. Uiteraard niet met olie, maar met champagne. Zal wel niet zo’n gerenommeerd merk zijn, want het fotomodel oogt wat minder appetijtelijk, maar goed, alle waar is naar zijn geld. En misschien herinnert u zich ook nog wel de posterreclame van de Mitsubishi Carisma: affiche voor de ramen en dan maar hopen dat die jongens van het reclamebureau langskomen. Waarschijnlijk is datzelfde bureau ingehuurd door een regionale commerciële zender. Geen cent te makken natuurlijk, zodat die reclamewonders gedacht zullen hebben: “Voor dat bedrag doen we het nog een keer.” Dus iedereen weer een poster voor de ramen en opnieuw hopen dat het schip met geld arriveert. In onze regio zullen we de affiches weinig zien, omdat er hier wel reclame voor het station wordt gemaakt, maar die zender is nog niet te ontvangen.
Herhaling, dat is ook het toverwoord voor de zestien kunstenaars die samen de vereniging Kunsthuis Hardenberg vormen. Steeds maar weer roepen dat het gemeentebestuur de bovenverdieping van het oude Arbeidsbureau vrijwel om niet beschikbaar moet stellen. Tot nog toe nog zonder succes. Enkele tienduizenden guldens huur per jaar weggeven aan een club van zestien personen is natuurlijk niet niks. En gelet op de geringe publieke belangstelling voor hun ‘kunsthuisact’ op 8 november, zullen er ook niet veel meer dan die zestien mensen een stap in het beoogde onderkomen zetten. Een mooi gebaar was dat trouwens van die Slagharense kunstenaar, die namens de Stichting Kunstwerk duizend gulden aan zichzelf en de andere vijftien gaf. Als hij dat nou nog een paar keer doet hebben ze de huurprijs zo bij elkaar. “En mocht het in Hardenberg niet lukken, dan desnoods maar in Ommen”, werd tijdens de ondertekening van de statuten door een als radioreporter verklede kunstenaar geroepen.
Geen gek idee eigenlijk. Voor wie echt een Kunsthuis wil bezoeken is de afstand Hardenberg-Ommen wel te overbruggen. En dan kan Ommen mooi de portemonnee trekken. Hoewel dat nu wel moeilijker is geworden: de vier noordoost-gemeenten staan zo’n beetje onder curatele van de provinciale overheid. Om te voorkomen dat ze gaan potverteren. Jammer, dat betekent dus geen gebak meer tijdens raadsvergaderingen in Ommen. Toch moeten die raadsleden wel wat te eten krijgen tijdens hun bijeenkomsten, anders vallen ze van uitputting zo van hun stoel. Want politiek betekent volgens burgemeester Smit “lang volhouden en taai onderhandelen”. Ook in Hardenberg? Smit zei het toch echt, tegen kinderen nog wel, tijdens de installatie van de Baalder Kinderraad. Volgens een aanwezige vertelde de burgervader nog meer komische verhalen. Hij wees de kinderen er namelijk op, dat zij nu de belangrijke taak hebben om ervoor te zorgen, dat het aangenaam leven is in hun wijk. Mooi is dat zeg, eerst als volwassenen de leefomgeving een beetje verpesten, zodat de kinderen tot hun enkels in de hondenpoep baggeren op speelveldjes, of het water in de vijver niet meer kunnen zien door de rotzooi die erin is geworpen, en dan moeten de 10- en 11-jarigen de problemen maar oplossen. “Een politicus moet in de eerste plaats mooi kunnen praten”, dat had Smit beter kunnen zeggen.
